Rozdział 1

  ROZDZIAŁ EDYTOWANY X

- Wyjdź - warknąłem na szatynkę. Pośpiesznie podniosła się z łóżka i niezdarnie zebrała rzeczy. Zakładała ubrania, nie mając odwagi na mnie spojrzeć. Miałem wrażenie, że wolniej się nie da.- Szybciej - popędziłem ją. Kieliszek, który trzymałem wylądował na ścianie tuż obok jej głowy. Pisnęła głośno wystraszona. Zlustrowałem ją chłodnym wzrokiem. Dziewczyna stała przy drzwiach, już gotowa do wyjścia. Wyglądało na to, że waha się. Chyba chciała coś zapytać. Kiedy ja chciałem, żeby już się ulotniła.

- Czego? - westchnąłem zirytowany.

- Ja...- przygryzła wargę, przytrzymując porwaną koszulę. Ubyło jej na guzikach. No cóż. Wróciłem wzrokiem do jej twarzy. - Nie zwolni mnie pan z pracy? - spytała szeptem.

- Nie - wywróciłem oczami, poprawiając poduszkę pod plecami. - Wyjdź stąd. Więcej odpowiedzi nie udzielam - powiedziałem.

Dziewczyna pokiwała głową i założyła szpilki. Później opuściła pomieszczenie.  Opadłem na łóżko z głęboki westchnięciem.

  - Jestem skończonym draniem.- powiedziałem do siebie.- Ale takie są moje zasady.- uśmiechnąłem się do siebie i wstałem kierując się w stronę barku. Wyjąłem czerwone wino i nalałem do dużego kieliszka.
      Zacząłem błądzić po pokoju, aż w końcu zatrzymałem się przy ścianie, która była cała ze szkła. Przede mną rozpościerał się widok Nowego Yorku o wchodzie słońca.

 - Pieprzona Vivienne.- warknąłem i mocniej ścisnąłem kieliszek. Zamoczyłem język w czerwonym płynie.- Czy ona nie rozumie, że ja nigdy nie zapraszam nikogo na noc? A ona musiała się tu wpieprzyć i zostać.- zacząłem mówić do siebie cały czas popijając wino. Słońce powoli unosiło się nad linie horyzontu oznajmiając, że w Nowym Yorku nadchodzi godzina 6. Ruszyłem w kierunku schodów. Wspiąłem się na górne piętro mojego apartamentu i wszedłem do garderoby.

 - Garnitur?- zacząłem przeglądać półki w wielkim pomieszczeniu. Marynarki w różnych kolorach, krojach i na różne okazje wisiały obok siebie, szafa była podświetlana niebieskimi, ledowymi żarówkami. Obok na półce były poukładane wyprasowane spodnie, a po drugiej stronie pomieszczenia koszule. Najwięcej było białych, jednak posiadałem również jasnoróżową, błękitną, dwie czarne, a nawet czerwoną. W duszy dziękowałem mojej gosposi, za to, że dbała o porządek w moim mieszkaniu. W sumie, po to ją wynająłem, ale nadal dziwiło mnie to, że nadal ze mną wytrzymała. Jestem niezłym bałaganiarzem. Ufałem jej, jak nikomu. Kobieta, około 50 lat, miła, przyjemna. Jako jedyna znała kod do windy. Przeważnie przychodziła do mnie, gdy byłem w pracy.- Dzisiaj nie.- podszedłem do kolejnych drzwi, tym razem rozsuwanych i otworzyłem je. Zacząłem szukać zwykłego T-shirtu i jeansów. Nagle zobaczyłem czerwone spodnie z szelkami. Na mojej twarzy pojawił się grymas, na dawne wspomnienie.

 - Louis, nie jesteś już tym bezbronnym nic nie znaczącym dzieciakiem w kolorowych spodniach.- powiedziałem do siebie i wyciągnąłem to co zamierzałem. Wziąłem czarne vansy i skórzaną kurtkę.  Miałem już wychodzić, ale ostatni raz spojrzałem na czerwone spodnie.

 - Po jaką cholerę ja je tutaj trzymam?- szepnąłem i zamknąłem za sobą drzwi.

~*~

 Zdjąłem szlafrok i powiesiłem go przy drzwiach łazienki. Kąpiel. Potrzebowałem kąpieli. Wszedłem pod prysznic, odkręcając kurek. Ustawiłem odpowiednią temperaturę, nie chcąc się poparzyć. Kaskada ciepłych kropel wody uderzała o moje ciało. Odchyliłem głowę do tylu, zamykając oczy. Ręką odnalazłem miętowy szampon. Nalałem go na dłoń, a potem wmasowałem we włosy. O...jak miło. Przyjemnie by było, jakby ktoś inny to robił. Jakby ktoś inny stał za moimi plecami. Czułbym gorący oddech na karku i...

- Nie, Louis, trzymaj się zasad. W tym świecie nic bez nich nie zrobisz - westchnąłem i spłukałem głowę. Obmyłem ciało płynem. To mnie nieco orzeźwiło.. Opuściłem kabinę prysznica, stając na miękkim dywaniku. W zaparowanym lustrze dostrzegłem kontury mojej dobrze zbudowanej sylwetki. Uśmiechnąłem się pod nosem i założyłem czarne bokserki. Później dobrałem całą resztę. Z włosów wciąż kapało. Otworzyłem drzwi łazienki, aby ciepło opuściło pomieszczenie. Nie lubiłem się dusić. Czułem się jak w saunie. Wziąłem suszarkę i pozbyłem się kłopotu. Przeczesałem brązowe włosy palcami, wychodząc z łazienki. Na boso zbiegłem po schodach na dół. Ominąłem salon, kierując się do dużej, przestronnej kuchni. Podobał mi się ekspres do kawy w katalogu. No...a okazało się, że mam i całą kuchnie z niego. Białe szafki, wyspa kuchenna gdzie był zamieszczony zlew oraz kuchenka. Pod ścianą stół, przy którym zazwyczaj jem. Właśnie. Jem. Byłem głodny. Musiałem cos przygotować. Zajrzałem do lodówki. Bylem rozczarowany widząc jedynie światełko. Nie zrobiłem zakupów. Nie za bardzo miałem czas. Praca, spotkania...Nie miałem głowy. W ostateczności sprawdziłem szafki, ale one także okazały się puste.

 - Louis, idziesz na zakupy, stary druhu!- powiedziałem i wziąłem klucze od mieszkania.- Może dzisiaj na pieszo?- spytałem samego siebie. Czemu nie. Zamknąłem mieszkanie i ruszyłem w stronę centrum. Ręce włożyłem do kieszeni i pogwizdywałem w rytm jakieś piosenki, którą usłyszałem ostatnio w radiu.

 Ciekawie było przejść się na pieszo. Inaczej niż zwykle. Podziwiałem widoki Nowego Yorku, które tak rzadko mogłem oglądać, mimo 4 lat spędzonych tutaj. Żyłem pracą, chodząc od budynku, gdzie znajdywała się siedziba firmy, a do bloku w którym mieszkałem. Często podróżowałem, ale tylko, żeby doglądać prac, wykonywanych przez Tomlinson Techtonics Interantional Centre. Nigdy nie zdawałem sobie sprawy nad słowami „Nowy York nigdy nie śpi”, ale zauważając pośpiech i zmęczenie ludzi, których mijałem, mogłem swobodnie stwierdzić, że to prawda. Ludzie, mijający się bez słowa, biegnący dalej, aby zdążyć do pracy, uśmiechający się co jakiś czas do mnie, bądź wskazujący palcami moją postać. Uśmiechnąłem się pod nosem i wyjąłem iphone’a z kieszeni. Kilka wiadomości od moich pracowników.

Przystanąłem w miejscu i zacząłem im odpisywać. Praca najważniejsza. Bez niej nie miałbym niczego. Niestety, czasy są jakie są i to co się dzieje to nie moja wina, każdy dąży za pieniądzem, każdy chce zarabiać jak najwięcej. XXI wiek to wiek zamiłowania do luksusu, wygodnictwa, rang społecznych. Jeśli masz pieniądze to jesteś kimś wielkim, a jak nie to każdy może tobą pomiatać.

 - Co mam zrobić ze zbożem?- zacząłem się zastanawiać. Mieliśmy wybudować nowe osiedle w sąsiednim stanie, ale właściciel pola uparł się, że nie sprzeda swojego gruntu. Nagle wielka kropla spadła na mój ekran. A za nią kolejna i jeszcze jedna. Po chwili rozpadało się niemiłosiernie. Schowałem telefon do kieszeni i wszedłem do najbliższego sklepu. Po zapachu unoszącym się w powietrzu poznałem, że to piekarnia. Spojrzałem na szyld i automatycznie się uśmiechnąłem. Zwykle moi pracownicy, gosposia lub ktoś, kogo poprosiłem, kupował właśnie tutaj pieczywo. Uwielbiałem tą piekarnię.

 Smaki dzieciństwa. Lubiłem wspomnienia. To one przynosiły uśmiech na moją twarz. Zawsze mogłem do nich wrócić. Zaciągnąłem się zapachem tego wszystkiego, co mnie otaczało. Za chwilę się naprawdę rozczulę. Nie czas na to. Nie jestem dzieckiem. - skarciłem się w myślach, podchodząc do lady. Na moją twarz powróciła obojętność.- Ale nie jesteś dzieckiem.- skarciłem się i podszedłem do lady. Zacząłem się rozglądać.

 Rozejrzałem się po półkach. Miałem ochotę na coś słodkiego. I na kilka świeżych bułek dopiero wyjętych z piekarnika. Zdenerwowany spojrzałem na młodego chłopaka na zapleczu, który wyciągał gorące chleby z piekarnika.  Miał seksowne nogi i uroczo związane włosy w mały kucyk na środku głowy.

 - Przepraszam, że musiał pan czekać, ale nie chciałem ich spalić.- wyszedł ze spuszczoną głową, bo wycierał mąkę z fartuszka. Po chwili spojrzał na mnie, a na jego ustach gościł szeroki uśmiech. Posiadał piękne dołeczki w policzkach i duże, umięśnione dłonie. Miał brytyjski akcent i głęboki, niski, cholernie podniecający głos. Moje serce zabiło szybciej, natychmiastowo skarciłem samego siebie w myślach, choć nie mogłem nic na to poradzić. Lustrowałem go od góry do dołu, przygryzłem wargę, a słowa nie chciały przejść przez gardło, jakby odebrało mi mowę. W końcu uniosłem głowę trochę do góry, aby nasze spojrzenia się napotkały.

 I wtedy niebieskie oczy, spotkały zielone i stało się coś czego nikt nie mógłby wytłumaczyć...

***

notka od autorki: No to 1 rozdział za nami! Mam nadzieję, że wam się podobało ^^ Jeśli to nie problem to rozsyłajcie linki do znajomych! Szkoda, że taki krótki, ale nie chciałam dawać za dużo na pierwszy raz

Lucy xox

PS: Zaczęłam poprawiać rozdziały, dopisywać, poprawiać błędy, więc można przeczytać to ff od nowa c: