Rozdział 3

WAŻNA NOTKA POD SPODEM
    Nieznośny alarm budzika obwieścił, że trzeba wreszcie wstać. Nie lubiłem spać zbyt długo, ale nie byłem też rannym ptaszkiem. Godzina 8 to była idealna pora na obudzenie się, pod warunkiem, jeśli położyłem się przed północą. Co innego jakbym imprezował. Wyciągnąłem rękę i wyłączyłem dudniący w pokoju dźwięk. Zawsze mnie irytował, ale nie chciałem go zmieniać, ponieważ, dzięki temu, miałem ochotę się podnieść i to wyłączyć. Podniosłem się i ruszyłem do łazienki, która znajdowała się naprzeciwko mojej sypialni. Przynajmniej jedna z nich. Miałem jeszcze toaletę na dole i dwie łazienki dla gości, tak samo 3 sypialnie, które na co dzień były puste. Jednak, gdy się dopiero tu wprowadzałem, bracia i mama kłócili się, kto gdzie będzie spał, bo dostępny był tylko jeden pokój gościnny. Skończyło się, że moja rodzicielka usnęła na kanapie, gdy oglądaliśmy film, mój dwudziestoletni brat – Jerry, spał ze mną, a siedemnastoletni bliźniacy w gościnnym (chociaż, jak się okazało Dan zepchnął Maxa na podłogę).

Taa… moi bracia. Byliśmy do siebie bardzo podobni z charakterów… przynajmniej, zanim stałem się taki bezwzględny. Każdy z nas był zabawny, bezczelny i szczery do bólu. Lubiliśmy się wygłupiać i płatać figle, zwłaszcza naszej mamie. Były to niewinne żarciki, czy to w domy, czy w szkole. Ja i Jerry byliśmy do siebie najbardziej podobni. Błękitne oczy, pociągła twarz, wydatne kości policzkowe. Ja miałem karmelowe, a on kruczoczarne włosy, nawet styl ubierania mieliśmy (kiedyś) podobny, dopóki nie zacząłem chodzić w garniturach prawie codziennie. Bliźniacy natomiast byli tak różni, że mało kto wierzył, że są ze sobą choćby spokrewnieni. Max, starszy, co wspominał na każdym kroku, miał bliżej nie określony kolor oczy. Trochę zieleni, trochę szarego, trochę brązowego, podobno miał te oczy po swoim tacie. Włosy miał tego samego koloru co ja, może nawet jaśniejsze, kręcone. Danny natomiast był blondynem o błękitnych oczach, z grzywką ułożoną do góry, ponieważ tak samo jak ja, kochał mieć idealnie ułożone włosy. Był z nas najwyższy, było to trochę przerażające, ale jednak przyzwyczaiłem się do bycia tym najniższym. Kochałem ich mocno, chociaż nie dawałem tego po sobie poznać. Odkąd wyjechałem z Doncaster, moje życie zmieniło się nie do poznania. Przestałem sobą pomiatać, teraz ja byłem tym najważniejszych, zacząłem ćwiczyć, uczyć się lepiej i po roku mieszkania w Nowym Yorku, otworzyłem firmę. W ciągu 2 lat rozwinęła się i teraz mam siedziby w wielu państwach, na koncie miliony, i jestem znany w całej Ameryce oraz Europie.

Wszedłem do łazienki i spojrzałem się na swoje odbicie w lustrze. Niebieskooki, średniego wzrostu, trochę umięśniony, rzadko uśmiechający się, choć w sercu nadal dziecinny Brytyjczyk. Taki już byłem, jednak nie dawałem po sobie poznać, że mógłbym być trochę milszy. Zniknąłby autorytet wśród pracowników, narobiłby się zamęt. Oparłem dłonie o umywalkę i spuściłem wzrok. Westchnąłem ciężko.

 - Muszę jechać dziś do biura.- rozkazałem sobie. Jako szef miałem taką możliwość nie pojawiania się codziennie, mogłem pracować u siebie w gabinecie, salonie, a nawet kuchni. Posiadałem nie tylko firmę budowlaną, a także linie lotnicze oraz mniejsze przedsiębiorstwa. W najbliższym czasie chciałem otworzyć coś nowego, przynoszącego zyski. Coś codziennego użytku. Studio fotograficzne, muzyczne? Może jakiś market, albo restauracje? Zdjąłem z siebie niewielką ilość ubrań, w postaci szarych dresów, po czym wszedłem do kabiny prysznicowej.

Przestałem rozmyślać o pracy, musiałem skupić się zielonookim chłopaku z  piekarni. Był dla mnie kimś w rodzaju bonusu, kimś niepowtarzalnym, delikatnym, kruchym. To jeszcze bardziej sprawiało, że chciałem go zdobyć. Jednak nie mogłem zmienić swoich zasad. Nie chciałbym później mieć konsekwencji, z powodu uczuć, które mógłby poczuć Harry. Co mi w tym pomoże?

Bez pośpiechu.- żeby się nie speszył i nie uciekł za szybko.

 Poznaj go.- żeby nabrał do mnie zaufania.

 Dominuj.- aby wiedział, że to ja ustalam zasady tej gry.

 Nie przywiązuj się.- bo inaczej skończy się to dla mnie nie najlepiej.

 Zdecydowanie muszę tak zrobić, muszę stosować się do wytycznych. Nadal nie wiedziałem, co pociąga mnie w Harrym. To, że wydaje się znajomy? Że jest taki niewinny? Że przy mnie zachowuje się, jakby miał zaraz zapaść się pod ziemię, przez swoją nieśmiałość? Może to jego wygląd tak na mnie działa? Nie wiem. Muszę go poznać, wtedy się przekonam, co mnie w nim pociąga, ale zarazem pokazać, że to ja rządzę, tak jak w większości dziedzin, które istnieją. Pewnie szybko się domyśli, że nasza znajomość nie jest na dłuższą metę.

Czego dowiedziałem się o Harrym do tej pory?

 Pracuje w piekarni, a jego wypieki są cholernie dobre i dopracowane. Jest przystojny, ma zgrabne nogi, które mógłbym porównać do modelek Victoria’s Secret, które swoją drogą również znajdują się w mojej kolekcji, ma seksowne tatuaże i duże dłonie, delikatną skórę oraz piękne zielone oczy, które przyprawiają mnie o dreszcze. Chyba nie lubi zostawać na noc u kogoś, jakby się czegoś bał. Może ma jakieś przeżycia z dzieciństwa? Traumę, czy coś w tym rodzaju. Często się rumieni, nie wiem czy to przeze mnie i  moją śmiałość, czy każdy tak na niego działa, bo jest nieśmiały. Jest prawdopodobnie młodszy ode mnie, albo przynajmniej na takiego wygląda. Jeśli chcę go przelecieć muszę go bardziej poznać, zdobyć prowizoryczne zaufanie i dać mu czas, co oznacza celibat na jakiś czas. Należy do tego typu, że sex na pierwszej randce jest wykluczony.

 Pieprzone zasady moralne. Mamy XXI wiek! Co to za różnica, czy pójdziesz z kimś do łóżka po tygodniu, miesiącu czy dwóch dniach?! Zwłaszcza, jeśli to facet, gdzie ciąża jest fizycznie nie możliwa.

 Po kilku minutach byłem gotowy, otarłem swoje ciało bawełnianym ręcznikiem, aby woda nie kapała ze mnie na korytarzu. Skierowałem się do garderoby, a dokładniej do jej pierwszej części. Zapaliłem światło, uśmiechając się. Wziąłem granatowy garnitur i koszule w kolorze ecru . Założyłem wszystko tam i przejrzałęm się w lustrze.

 - Elegancik.- uśmiechnąłem się do siebie, wróciłem do łazienki, aby ułożyć włosy i wypsikać się nowymi perfumami, które uwielbiałem. Będąc gotowym, zbiegłem na dół po schodach, w między czasie biorąc klucze od auta. Zjechałem windą na piętro -1, gdzie znajdował się podziemny parking, na którym trzymałem cztery moje samochody i motocykl, którego rzadko używałem. Byłem fanem motoryzacji, nikomu nie pozwalałem jeździć moimi ulubionymi maszynami, a jak miałem jechać z kierowcą to tylko i wyłącznie czarnym audi z 2007, moim najstarszym samochodem, bo pozostałe były z 2012 i wyżej. Na tym aucie najmniej mi zależało, a trzymałem go tylko i wyłącznie, żeby nie jeździć samemu, co swoją drogą było zarazem ekscytujące i nużące. Nudne, ponieważ w NYC nie pozwalano sobie zbytnio na wyścigi, ciągłe korki, a nawet przyspieszyć nie można było. Ekscytujące, gdy udawałem się w dłuższe podróże i mogłem jechać z prędkością powyżej 150. Szofer już na mnie czekał, rzuciłem kluczyki w jego stronę, bo nigdy nie pozwoliłbym nikomu mieć dostępu do tych aut na co dzień. Poza tym, większość moich bliższych pracowników, miało firmowe auta. Szofer, moja osobista sekretarka – Vivienne, nawet gosposia, czy kierownicy poszczególnych działów. Było mnie na to stać, więc osoby na wyższym szczeblu w mojej firmie mogli mieć auta ode mnie. Wsiadłem na tylne siedzenie, kładąc teczkę na kolanach, przyglądałem się Georgowi, którego naprawdę lubiłem. Czarnoskóry 35-latek, miał piękną żonę i dwójkę dzieci. Zawsze jak były jakieś firmowe bankiety, zapraszałem ich, bo miło mi się rozmawiało z Michel. Mój szofer był zabawnym i szczerym mężczyzną, no ale nie mogłem po sobie poznać, że darzę go sympatią. Tak samo było z Vivienne, naprawdę ją lubiłem. Szczera, czasem wredna, pomocna i otwarta na wszystkich. Szatynka, o zielonych oczach, zgrabna, niska, zawsze miała swoją opinię na każdy temat. Mógłbym się kiedyś z nią zaprzyjaźnić, ale tylko i wyłącznie, gdyby nie była moją pracownicą. Dlatego poszedłem z nią do łóżka kilka dni temu. Pracowała u mnie około pół roku i była naprawdę sumienna oraz odpowiedzialna, o wiele lepsza niż swoja poprzedniczka. George usiadł za kierownicą i obdarzył mnie szerokim uśmiechem, którego nie odwzajemniłem, odwrócił się z powrotem i wreszcie ruszyliśmy do biura.

 - Zatrzymaj się przy tej piekarni.- rozkazałem, a kierowca zatrzymał samochód. Miałem nadzieję, że Harry dzisiaj też pracuje i znowu go zobaczę. W dodatku byłem trochę głodny, bo nadal nie zrobiłem zakupów, ani nie zostawiłem kartki z listą produktów i pieniędzy dla mojej gosposi, co miałem w zwyczaju, bo wiedziała zawsze jakie produkty lubię. Wysiadłem z audi i ruszyłem w stronę sklepu, a moja podświadomość, zaczęła błagać, aby zielonooki był w środku.

 - Kurwa!- usłyszałem głos Harry'ego i spojrzałem w stronę zaplecza, skąd wydobył się krzyk zdenerwowania. Automatycznie się uśmiechnąłem, wiedząc, że go znowu zobaczę. Nie ukrywam, sprawiło mi to wielką radość. Chłopak przypalił sobie białą koszulkę, która i tak była zniszczona. Widać, że się wkurzył, bo nie zwrócił uwagi na dzwonek, informujący, że do piekarni przyszli klienci. Ściągnął materiał z siebie, a ja mogłem przyjrzeć tatuażom na jego brzuchu i klatce. Otworzyłem szerzej buzię i gdyby nie to, że muszę jechać do biura to stałbym tak i wpatrywał się na jego ciało.

 - Dzień dobry!- zawołałem radosnym, pewnym siebie głosem, a chłopak się wzdrygnął. Nie spoglądając w stronę sklepu, pospiesznie założył przypalone ubranie i zarumieniony przyszedł do mnie.

 - Hej.- uśmiechnął się, ukazując dołeczki, które za każdym razem działały na mnie tak samo..- Coś podać?

 - Chyba nie, przyszedłem cię odwiedzić.- podszedłem bliżej lady, za którą stał. Opierał się dłońmi o blat i patrzył mi prosto w oczy, mimo zaróżowionych policzków. Tym razem zamiast kucyka miał niebieską czapkę, a jego nogi były odkryte, ponieważ założył krótkie spodenki adidasa.- Ale możesz mi zapakować 3 bułki słodkie.

 - Już się robi, proszę pana.- zachichotał i wziął woreczek z szuflady, aby zrealizować moje zamówienie.

 Proszę pana - nie będę już go musiał uczyć jak ma się do mnie zwracać. Przygryzłem wargę i z uwagą przyglądałem się chłopakowi, znowu pogwizdywał radosną melodię. W końcu odwrócił się do mnie i puścił oczko. Co się z nim stało? Zrobił się śmielszy? Lepiej dla mnie.

 - Proszę.- podał mi mój zakup, a ja wyjąłem pieniądze z portfela. Znowu dotknąłem jego skóry, a gęsia skórka przeszyła moje ciało.

 - O której dzisiaj kończysz?- zapytałem, gdy Harry szukał reszty w kasie. Podniósł wzrok i zmarszczył czoło, zastanawiał się nad odpowiedzią, jakby nie był pewien, co ma powiedzieć.

 -O 12, tak jak większość piekarni.- stwierdził, jakby to było najbardziej oczywiste stwierdzenie na świecie. Wywróciłem oczami i czekałem na dalszą część zdania.- A potem idę jeszcze do drugiej pracy, a tam będę do 16.- podał mi drobniaki na dłoń, a ja od razu wrzuciłem je do kieszeni, nie fatygując się, aby znowu wyjąc portfel.

 - Ja o 6, może przyjedziesz do mnie do biura, a potem zabierzemy się razem do mnie i pooglądamy mecz w sali kinowej?- zapytałem.

 - Masz salę kinową?- spojrzał na mnie zdziwiony. Zachichotałem na jego reakcję, a on znowu się zarumienił i odwrócił wzrok.

 - Mam duży dom, więc mogę w nim mieć wszystko.- wzruszyłem ramionami, nie mogąc pozbyć się uśmiechu z jego twarzy. Widać, że nie był przyzwyczajony do takich rzeczy. Podrapał się po karku i z powrotem utrzymywaliśmy kontakt wzrokowy.

 - Hm... okej, mogę przyjechać. Gdzie pracujesz?- powiedział trochę speszony.

 - Tomlinson Tectonics International Centre - TTIC.- powiedziałem, a on otworzył buzię, którą od razu zamknął.  Powtórzył tą czynność parę razy. Zawstydził się i gdyby nie to, że jestem jego klientem, na pewno uciekłby na zaplecze.

 - Już wiem, skąd cię znam.- stwierdził.- Wybacz, że cię nie poznałem.

 - Przecież nic się nie stało.- oblizałem usta i skierowałem się w stronę wyjścia. Położyłem dłoń na klamce, nadal uśmiechając się głupkowato. Widziałem, że George czeka na mnie zniecierpliwiony, bo musi jeszcze porozwozić parę osób z mojej firmy do różnych miejsc. No, ale ja tu byłem najważniejszy.

 - Do zobaczenia, Lou!- chłopak zawołał za mną. Odwróciłem się i westchnąłem.

 - Do zobaczenia, Harry.- odpowiedziałem. wyszedłem ze sklepu i wsiadłem do auta.

~*~

 - Na pewno pan nie chcę sprzedać tej ziemi?- przystawiłem telefon do drugiego ucha. Kolejna rozmowa z tym mężczyzną, powoli traciłem nadzieję, że wybudujemy te bloki. Niby zwykły rolnik, ale skąd stać go było na utrzymanie takiego pola? Za dwa, może 3 lata pewnie popadnie w długi, a wtedy będzie modlił się, aby ktoś wykupił tą ziemię.

 - Nie mam zamiaru. Jestem do niej zbyt przywiązany.- usłyszałem głos starszego mężczyzny. Westchnąłem. Wystukiwałem rytm długopisem, co chwila skreślając lub dopisując argumenty, które przekonałyby tego faceta, aby jednak zgodził się na moja ofertę.

 - Podwoję stawkę!- powiedziałem stanowczo. Choć już nie raz mu to powtarzałem, on nadal uparcie brnął w swoje. Sprzedając swoją ziemię, albo chociaż jej cześć, zrobi dobry uczynek. Ja zarobię, moi pracownicy, a ludzie będą mogli się tu wprowadzić.

 - Ta ziemia jest w mojej rodzinie od lat. Odziedziczyłem ja po dziadku, a moja wnuczka dostanie ją po mnie.- odparł wyraźnie zdenerwowany. Moje komentarze oraz uwagi chyba go denerwowały, ale jestem Louis Tomlinson i zawsze wygrywam. Postanowiłem na swoim i muszę skończyć to, co zacząłem.

 - Za pieniądze kupi pan sobie o wiele lepszy dom, a pańska wnuczka będzie szczęśliwsza.- kolejny z moich argumentów, który mógłby go przekonać. Pewnie ta biedna dziewczyna nie chce żadnego domku na wsi, zajmowania się polem, ani nic z tych rzeczy. Zakładam, że jest mniej więcej w moim wieku, więc dla niej ważniejsze są zakupy, praca w mieście, życie takie jak w XXI wieku, a nie w średniowieczu.

 - Proszę pana, pieniądze nie dają szczęścia, jeśli nie ma miłości w życiu. A teraz muszę kończyć. Do widzenia panu.- mruknął. Była to nasza chyba 20 rozmowa, a on za każdym razem powtarzał to zdanie. Zaczęło mnie to irytować, bo skąd może wiedzieć, że pieniądze nie są ważne, skoro pewnie ich nie ma na tyle, żeby być w pełni szczęśliwym? Ja mam ich krocie i jakoś w życiu niczego mi  nie brakuje.

 - Do widzenia.- westchnąłem i odłożyłem słuchawkę. Odwróciłem się w stronę wielkiego okna, wychodzącego na Manhattan. Lubiłem takie widoki, dlatego w moim mieszkaniu również salon był oszklony. Swobodniej się czułem, mogłem doglądać mojego miasta, czasem miałem wrażenie, że jakbym był jakimś królem, czy coś. - Pieniądze szczęścia nie dają.- prychnąłem, przedrzeźniając go.

 - Panie Tomlinson...- usłyszałem niepewny głos Vivenne. Po ostatnim incydencie w moim mieszkaniu, straciła trochę na pewności i zachowywała się do mnie z dystansem. Po części było mi jej szkoda, ale nie moja wina, że nie wyszła z mojego łóżka, kiedy jej kazałem. Wypiliśmy trochę wina dzień wcześniej i nawet nie zauważyłem, kiedy znaleźliśmy się w mojej sypialni. Gdybym był w pełni trzeźwy, zrobilibyśmy to na kuchennym blacie, kanapie w salonie lub w moim gabinecie. Gdziekolwiek, tylko nie w sypialni. To było takie moje miejsce, którego nikt nie powinien ruszać.

 - Wejdź.- oznajmiłem chłodnym tonem, a ona przekroczyła próg zamykając za sobą drzwi. Miała na sobie czarną spódnicę przed kolano i białą bluzkę z dekoltem, a na stopach czerwone szpilki. Włosy miała związane w warkocz, a umalowane na czarno paznokcie trzymały jakąś teczkę. Gdyby nie to, że mnie zdenerwowała, a w moim życiu nie pojawił się Harry to podszedłbym do niej i zaczął ją całować. Nie mogę ukryć, że mi się podobała, a ja jej. Moglibyśmy prowadzić naprawdę świetną przyjaźń z korzyściami. Nie byłoby to takie złe, ale w tym momencie ważniejszy był chłopak z piekarni.

 - Niejaki pan Styles powiedział, że jest z panem umówiony. Mam go wpuścić?- spytała rzeczowym tonem, spoglądając na mnie. Przymrużyłem oczy, zamyślając się. Czy ja umówiłem się z jakimś mężczyzną o takim nazwisku? Nie przypominam sobie nikogo, kto przedstawiał mi się właśnie tak.

 - Jaki Styles?- zapytałem w końcu, bo wiedziałem, że sobie tego nie przypomnę, nie ważne jak się wysilę.

 -Ee...- Vivienne zaczerwieniła się i spuściła głowę. Pewnie sama nie wiedziała co powiedzieć. Możliwe, że żadne z nas nigdy nie widziało tego mężczyzny na oczy, a to jest jakiś płatny zabójca lub ktoś tego pokroju. - Powiedział, że ma dzisiaj z panem oglądać mecz, a pan kazał przyjechać tutaj wcześniej.- szepnęła. Wypuściłem powietrze z płuc, wyraźnie ucieszony, że nikt nie przyszedł mnie zabić. Zdecydowanie za dużo horrorów.

 - Harry! Tak, tak, wpuść go.- uśmiechnąłem się łobuzersko, a ona wyszła. Czekałem chwilę na pojawienie się chłopaka, aż w końcu Harry wszedł do środka w swoich ciasnych spodniach z dziurami na kolanach. Na głowie miał czapkę, a na twarzy malowało się zdziwienie. Patrzył na mnie pytającym spojrzeniem, jakbym miał odczytać myśli chodzące mu po głowie.

 - Wow. Trochę wystraszona wyszła.- zauważył. Obejrzał się na korytarz, aż w końcu zamknął za sobą drzwi. Podniosłem się i ruszyłem w jego stronę, jednak przystanąłem w połowie drogi.

 - Dobra pracownica, zawsze robi co jej każę.- powiedziałem zmieniając temat, żeby nie zagłębiać się w jego myśl.- Siadaj. Chcesz coś do picia?

 - Może herbatę na razie.- odpowiedział siadając na fotelu przy oknie. Nie zwróciłem na to na razie uwagi, tylko podniosłem słuchawkę i odezwałem się do Viv:

 - Vivienne!- odezwałem się przez specjalny telefon, który był połączony do recepcji.- Dwie herbaty.- odłożyłem słuchawkę na miejsce i zwróciłem w stronę Harry’ego. Przyglądałem mu się w zamyśleniu. Lustrowałem go wzrokiem, opierając się o biurko, a ten rozglądał się po pomieszczeniu. Było skromnie urządzone. Wieszak przy drzwiach, szafka na ubrania w kącie, obok drzwi prowadzące do toalety. Było też kilka szaf i szuflad z dokumentami, biurko na który stał telefon, komputer, a obecnie też kilka segregatorów. Z jednej strony mój fotel, z drugiej dwa krzesła. W kącie przy oknie, gdzie siedział chłopak, znajdował się duży, granatowy fotel, a obok niego mały stoliczek do kawy i lampka. W końcu nasze spojrzenia się ze sobą skrzyżowały, a on się zarumienił.

 - Masz jakiś skaner w oczach, że się tak przyglądasz?- zachichotał, troszkę niepewnie. Pokręciłem głową z politowaniem i spojrzałem się na sufit.

 - Siedzisz na moim ulubionym miejscu. Zawsze piję tam kawę, gdy nie wiem jak rozwiązać sytuację w pracy.- odpowiedziałem szczerze. Lubiłem tam siadać, gdy miałem jakiś dylemat, albo problem. Obserwowałem Nowy York i zastanawiałem się, co zrobić. Zwykle mi pomagało.

 - Oh... to może mi też pomoże. Masz jakiś problem, w którym mógłbym ci pomóc?- założył nogę na nogę i uśmiechnął się szeroko, unosząc brew do góry. Udawał profesjonalistę, a ja zachichotałem na ten widok. Chwile się zastanawiałem, czy mu mogę powiedzieć, ale przecież to nie jest wielka tajemnica, żeby to ukrywać. Wręcz przeciwnie – cieszyłem się, że moja firma jest znana.

 - Chcę kupić ziemie, żeby wybudować nowoczesne osiedle. Mamy już plany, ale wychodzą one trochę poza wykupioną przez nas część. Nawet trochę bardzo. Mężczyzna, który na tej ziemi uprawia zboże nie chce nam jej sprzedać, bo uważa, że to pamiątka rodzinna.- wywróciłem oczami, na wspomniane przez mężczyznę słowa.- Więc co o tym sądzisz?- spojrzałem na niego, mrużąc oczy i czekałem na jego odpowiedź. Chwile się zastanawiał, pogładził palcami swój gładki podbródek i obserwował panoramę miasta, niczym ja za każdym razem.

  - Po co macie się męczyć z tym mężczyzną…- zaczął powoli, a ja wsłuchiwałem się w jego słowa. Wątpię, żeby miał dobry pomysł, ale warto było posłuchać rady kogoś z zewnątrz.-…skoro można zmienić plany i przesunąć budowę do przodu, zmniejszyć na przykład parking, czy jakiś plac.- uśmiechnął się, patrząc na mnie jak na idiotę.

 - To jest...- zacząłem, ale gwałtownie urwałem. Przeanalizowałem jego słowa znowu, a potem jeszcze raz, rozbierając to zdanie na części pierwsze.-… genialne.- dodałem cicho. Wytrzeszczyłem oczy.- Harry, czemu ja na to nie wpadłem?!- wstałem i zacząłem chodzić z tabletem po pokoju.

 - Bo nie usiadłeś na genialnym krześle!- powiedział przyglądając się mi, a wtedy zrozumiałem, że naprawdę musiałem być idiotą, skoro na to nie wpadłem. Przecież parkingi podziemne są modne, a w dodatku ograniczy koszty…

 Miałem wielka ochotę go uściskać, ale to by było niedorzeczne. Przecież tylko pomógł mi, rzucając luźną propozycje, na którą każdy mógłby wpaść. Tylko nie ja – moja podświadomość ze mnie zadrwiła.

 - Chyba masz rację. W nagrodę stawiam nam wielka pizzę do meczu!- zawołałem i usiadłem za biurkiem. Zacząłem pisać szybkiego maila do kierownika budowy, a także do pani architekt, która mogłaby trochę zmienić swoje rysunki. Byłem podekscytowany niczym małe dziecko. Nie mogłem się już doczekać, aż zaczniemy pracę.

 W tym czasie Vivienne weszła z dwoma kubkami herbaty. Spojrzałem na nią kątem oka, cały czas pisząc wiadomości. Wysłałem wszystko, co potrzebne i wyciągnąłem segregator z szafki.

 - Postaw na stoliku.- powiedziałem sucho, a ona kiwnęła głową. Ruszyła w stronę chłopaka, aby postawić obok niego tacę, jednak Harry wstał i wziął od niej nasze herbaty. Przerwałem to co robiłem i uważnie mu się przyjrzałem. Położył rzeczy na stoliku, uśmiechając się do dziewczyny, która stała jak zamurowana. Spojrzała zdziwiona na niego, a potem zlękniona na mnie.- Harry, to jest jej praca. Nie musisz jej wyręczać.- dodałem, wyjaśniając całą sytuację. On jest gościem, a ona pracownicą.

 - Rodzice mnie wychowali, żeby zawsze pomagać w miarę swoich możliwości.- odwrócił się do mnie, a szatynka miała wdzięczność wymalowaną na twarzy. Chłopak, nie zdawał sobie sprawy z tego, że to Vivienne powinna wykonywać moje polecenia. To nie jest schadzka, ani jego prywatny dom, żeby jej pomagał.

 Kolejny, który ma zasady moralne?

 - Potrącę ci za to z pensji.- powiedziałem do dziewczyny, żeby nie robić awantury chłopakowi, ponieważ ta, odstraszyłaby go zupełnie, a tego nie chciałem. Vi na spuściła głowę i chciała wyjść, jednak Harry złapał ją za nadgarstek i spojrzał na mnie zbulwersowany.

 - Lou! Nie traktuj jej tak, jakby była twoja marionetką!- oburzył się, a ja aż wzdrygnąłem się na jego słowa. Musiałem się wysilić, żeby nie otworzyć buzi na jego słowa. Nie miał żadnego prawa, żeby mówić mi co mam robić, to moja sprawa, jak traktuje pracowników. Przynajmniej mnie szanują. Jak on mógł się mi kurwa przeciwstawić?! Dziewczyna o mało co nie upadła z wrażenia, jakby takie zachowanie było dla niej szokiem.

 - Ale..- zacząłem, jednak on pokręcił głową, na znak, żebym nic nie mówił.

 - Nie ma żadnych "ale". Wziąłem herbatę i nic wielkiego się nie stało, a ty dramatyzujesz.- stwierdził i puścił dziewczynę.

 - Wybacz, mój błąd.- przyznałem ze sztucznym uśmiechem na twarzy. Nie będę się kłócił, dam sobie spokój.- Vivienne możesz wyjść.

 Dziewczyna podeszła do Harry'ego i szepnęła mu coś na ucho po czym wyszła zamykając za sobą drzwi. Zmarszczyłem brwi i wróciłem do przeglądania segregatora, w którym miałem stare plany i informacje na temat powierzchni, którą zakupiłem.

  -Przepraszam za ta sytuacje. Miałem nerwowy dzień.- powiedziałem po chwili, wstając i kierując się do stolika po herbatę. Harry znowu siedział na moim ulubionym fotelu i popijał gorący napój. Wsypałem do swojej filiżanki dwie łyżeczki cukru i uniosłem ją do ust.

 - Przynajmniej przeprosiłeś.- stwierdził. Odłożył swoją herbatę na stolik i podniósł się. Położył mi dłoń na ramieniu i uśmiechnął się delikatnie. Nie. To ja powinienem pokazać, że tu dominuję. To ja powinienem pokazać, że ja ustalam zasady. Co się ze mną dzieje? Czemu nie postawiłem na swoim? Jego dotyk sprawiał, że łagodnieje, ale nie wiedziałem co robić. Czemu nie zachowywałem się tak jak zwykle?

 - W sumie, to możemy iść niedługo, bo wszystkie sprawy załatwione. Wystarczy napisać raport o zmianach planów, a Vivienne urządzi kosztorys.- dodałem rzeczowym tonem. Nie chciałem zamartwiać moim zachowaniem, ani reakcją na dotyk Harry’ego, na jego głos… na jego całego. Chwile staliśmy w ciszy. On nad czymś rozmyślał, a ja obserwowałem go, nie wiedząc o co chodzi.

 - Czemu mam na ciebie uważać?- zapytał prosto z mostu. Trochę się zdziwiłem i nie zrozumiałem jego słów, a potem przypomniałem sobie, że Vivienne coś mu powiedziała, zapewne było to samo stwierdzenie, o które teraz mnie pytał.

 - Na mnie? Przecież jestem nie groźny. Nie mam broni, nie gryzę, nie biję.- odpowiedziałem wymijająco z uśmiechem na twarzy. On wywrócił oczami i spojrzał mi prosto w oczy. Kolana się pode mną ugięły, a ja byłem ciekaw, czy on tak samo na mnie reaguje.

 - Ona chyba nie to miała na myśli.- zamyślił się. Opuścił ręce wzdłuż swojego ciała i pochylił głowę na bok.

 - Posłuchaj Harry.- położyłem dłoń na sercu, ukazując, że mówię prawdę.- Czasem zachowuję się wobec niej nie fair, gdy mam nerwowy dzień. Na przykład dzisiaj, gdy zamartwiałem się o tą ziemię, rano się z nią kłóciłem. Dlatego ona czasem się na mnie odgrywa, ale ja ją rozumiem. Nie robi czegoś druzgocącego, tylko drobne wredne rzeczy. Na przykład to co powiedziała tobie.- spojrzałem mu w oczy i mówiłem jak najdelikatniejszym tonem.

 - Oh. Rozumiem.- odpowiedział i blado się uśmiechnął. Nie był do końca pewny, czy moje słowa są prawdą, ale chyba starał się w nie uwierzyć.- Więc pisz ten raport i idziemy oglądać mecz, tak?

 - Oczywiście.- wróciłem do biurka i zacząłem pisać popijając moją herbatę. Vivienne nauczyła się, że dodaje do niej odrobinę mleka, tak jak robiłem to w domu. Nie umiem pić inaczej, przyzwyczajenie, nawyk, z którego nie umiałem wyjść. Nawet z restauracji, kawiarni, czy w automacie brałem sobie mleko, bo prędzej oddałbym firmę bezdomnemu, niż napił się innej herbaty.

 - Pusto masz w tym gabinecie.- Harry odezwał się po jakimś czasie. Przez chwilę zapomniałem o nim, więc jego głos sprawił, że zadrżałem. Podniosłem wzrok i zacząłem go szukać. Moje spojrzenie skierowało się w stronę fotela, lecz jego tam nie było. Później zauważyłem, że stał przy pustej ścianie, na której wisiał tylko średniej wielkości obraz, przedstawiający Londyn. Czasem tęskniłem za tym miejscem, więc to była jedyna rzecz, którą chciałem mieć właśnie tutaj.

 - Nie potrzebuję dupereli.- odpowiedziałem i wróciłem do papierów. Musiałem skończyć ten raport i wtedy będę mógł wrócić do domu, aby zająć się Harrym. Wątpię, żeby do czegoś dziś doszło. Chociaż…

 - Ale żadnych zdjęć z przyjaciółmi, rodziną, z dzieciństwa?- wypytywał się. Westchnąłem i odłożyłem moje ulubione pióro. Spojrzałem na niego.

 - Nie lubię rozmawiać o mojej rodzinie.- Zbyłem go.- Ale chciałbym posłuchać o tobie. Czemu przeprowadziłeś się tutaj? Bo po akcencie słyszę, że jesteś z moich stron.- zacząłem pakować swoje rzeczy, aby pozostawić biurko czystym.

 -Wyjechałem na studia, ale zrezygnowałem z nich po pierwszym semestrze. To nie było dla mnie. Potem zacząłem pracować w piekarni. Przez pewien czas mieszkałem u kolegi, ale od jakiegoś czasu wynajmuję sam mieszkanie. Moi rodzice i siostra zostały w rodzinnym mieście, ale regularnie ze sobą rozmawiamy. Na święta przeważnie do niech jadę, odwiedzam.

 - Co studiowałeś?- włożyłem wszystko do teczek i schowałem w szafce. Upewniłem się, aby wszystko było na swoim miejscu.

 - Resocjalizację.– wzdrygnął się, jakby wspomnienie tego kierunku, przyprawiało go o mdłości.- Chociaż paru rzeczy się nauczyłem. Ogólnie mieszkam tu już 2 lata... a dokładniej w moje urodziny minęły 2 lata.

 - Ooo, które urodziny? I kiedy?- włączyłem kalendarz w telefonie i chciałem wpisać datę. A w dodatku mogę się dowiedzieć, o ile lat jest młodszy.

 - 1 lutego skończyłem 20.- powiedział i zbliżył się do mnie. Wpisałem przypomnienie „urodziny Hazzy”, żeby dać złudzenie, że się nim interesuję. Poza tym, dzięki temu dowiedziałem się, ile ma lat. 2 lata różnicy, nie tak dużo, studiował resocjalizacje, ale to rzucił, rodzinny, pewnie marzy o swoich dzieciach, moralny, co nie jest dla mnie dobre w tym wypadku, zabawny, o czarującym uśmiechu i z każdą chwilą coraz bardziej seksowny..- zapisałem sobie w głowie.

 - Pewnie świętowałeś z dziewczyną, co?- rozkręciłem temat związków. Miałem nadzieję, że opowie mi coś o sobie, zwłaszcza o orientacji, która w tym wypadku jest dla mnie ważna.

 - Nie mam dziewczyny... to znaczy wtedy nie miałem... no nadal nie mam...- zaczął się jąkać.- Jestem singlem odkąd przyjechałem tutaj.- wreszcie powiedział, to co zamierzał. Westchnął i podrapał się po karku. Poprawił czapkę i spojrzał się na mnie.

 - Nie wierzę, że żadna na ciebie nie poleciała!- powiedziałem rozbawionym tonem. Wstałem i wziąłem marynarkę z wieszaka, zakładając ją na siebie.

 - Albo żaden...- szepnął, spuszczając wzrok na podłogę.

 Pewnie myślał, że nie słyszę, ale jednak. Wiedziałem, kurwa wiedziałem. Uśmiechnąłem się pod nosem i pokręciłem głową. Czyli nie będę go zmuszał siłą do sexu z facetem. Najważniejsza informacja wyciągnięta z niego tego wieczora. To chyba najlepsza wiadomość tego dnia. Odwróciłem się do niego i oblizałem usta.

 - Czyli jak, do mnie?- zapytałem otwierając drzwi i przepuszczając go w nich.

 - Pewnie!- uśmiechnął się do mnie i wybiegł na korytarz. Zamknąłem gabinet, podszedłem do biurka Viv i zwróciłem się do niej z delikatnym uśmiechem na twarzy. Podniosła głowę, wyczekując na moje polecenie.

 - Pozamykaj to wszystko zaraz. Możesz dzisiaj wcześniej wyjść.- spojrzałem na zegarek. Wow, pozwoliłem jej na prawie półtorej godziny luzu. Odwiedziny Harry’ego sprawiły, że jestem jakiś milszy. Niech to docenią, bo nieczęsto mi się to zdarza.

 - Na prawdę?- zapytała zaskoczona, a ja kiwnąłem głową. Rozpromieniała w jednej chwili i nie wiedziała co powiedzieć. W końcu wykrztusiła z siebie pożegnanie i wróciła do swojego zajęcia.

Nigdzie nie miałem zasady, mówiącej o wcześniejszym wysyłaniu pracowników do domu. Więc mogłem to zrobić bez wyrzutów sumienia. Raz na jakiś czas i ja mogę być dobry, zwłaszcza, gdy mój humor się poprawia. Porównałbym siebie do rozkapryszonej panienki, która ma wszystko na każde zawołanie. Ale czy właśnie taki nie jestem? Mam wszystko, czego pragnę. Zawsze. I to się liczy.

 Nagle poczułem dotyk skóry Harry'ego na swojej dłoni. Uśmiechnął się do mnie nieśmiało. Ścisnąłem ją mocno i ruszyliśmy do windy. Czekaliśmy na maszynę cierpliwie nie wymieniając ze sobą, ani jednego zdania. Nie wiem, co pomyślą o mnie moi pracownicy, którzy zobaczą nas, wychodzących z budynku. Ale w tym momencie najmniej to interesowało. Dłoń chłopaka była duża i ciepła, aż miło było ją trzymać. Byłem dobrej myśli, miałem nadzieję, że dzisiaj do czegoś dojdzie. Zapowiada się długa noc!

***

notka od autorki: Więc tak- jeśli pojawią się sceny erotyczne to będę na początku pisała czerwone literki, to chyba typowe ;) Jeśli jest ważna notatka to będę pisała niebieskie. Inne notki możecie opuszczać, ale wolałabym żebyście je czytali. I teraz wielkie wielkie WIELKIE dziękuję za tyle komentarzy! Jeden dzień blog, a wy napisałyście 8 komentarzy! Jestem pod wrażeniem! Jeśli możecie to wysyłajcie dalej tego bloga i komentujcie! Kolejny rozdział to min.3 komentarze!

Postaram się dodać go jutro albo w sobotę, ponieważ w niedzielę wyjeżdżam i wracam dopiero 15 lipca. Ale obiecuję, że będę pisała rozdziały w zeszycie i nadrobię wszystko w lipcu. Mam nadzieję, że po powrocie zobaczę ok.15 komentarzy, a wy 3 nowe rozdziały ;) 

Do końca weekendu będzie już zwiastun na pewno i prawdopodobnie szablon.

Lucy xoxo